Józef Klemens Piłsudski (pseudonim "Wiktor"), ur. 1867 w Żułowie pod Wilnem, w rodzinie, zaangażowanej czynnie w powstaniu styczniowym, wychował się w atmosferze tradycji patriotycznych i walki orężnej z Rosją. Ukończywszy gimnazjum w Wilnie, zapisał się 1885 na wydział medyczny uniwersytetu charkowskiego, skąd został wkrótce wydalony za udział w rozruchach studenckich. Wróciwszy do Wilna brał udział w kółkach młodzieży o zabarwieniu socjalistycznym. 1887 został wmieszany w przygotowywany przez rewolucjonistów rosyjskich spisek na życie cara i zesłany na pięć lat na Syberię wschodnią. 1892 powrócił do Polski i wziął udział w stworzeniu Polskiej Partii Socjalistycznej. 1894 objął redakcję jej organu "Robotnika". W 1901 roku osiadłszy w Krakowie, brał udział w życiu politycznym Galicji, krzewiąc myśl walki zbrojnej z caratem . Gdy w PPS wziął górę kierunek, wrogi dążeniom niepodległościowym, Piłsudski wystąpił z niej wraz z grupą swych zwolenników i utworzył tzw. "Frakcję Rewolucyjną". Po upadku rewolucji w Królestwie, terenem jego działalności stała się Galicja.

W przewidywaniu wojny europejskiej głównym celem Piłsudskiego stało się przygotowanie polskiej siły zbrojnej. Piłsudskiemu udało się powołać do życia "Związki Strzeleckie". Zajęty odtąd tworzeniem szkół oficerskich i kursów obozowych, kształceniem instruktorów, rozwojem polskiej literatury wojskowej, z chwilą wybuchu wojny światowej zarządził mobilizację strzelców i 6 sierpnia na czele kompani kadrowej wkroczył do Królestwa i zajął opróżniony przez Rosjan pas pograniczny. Po utworzeniu Legionów objął dowództwo nad pierwszą brygadą i na jej czele stoczył z Rosjanami kilkadziesiąt bitew, potyczek i utarczek, zdobywając sobie sławę wskrzesiciela polskiej armii. Równocześnie począł tworzyć niezależnie od Legionów tajne wojsko niepodległościowe - Polską Organizację Wojskową (P. O. W.), której odgałęzienia sięgnęły w głąb Rosji. Narażony na ustawiczne starcia z władzami wojskowymi państw centralnych w lipcu 1916 podał się do dymisji z dowództwa I. brygady Legionów. Po proklamacji 5 listopada 1916 wszedł do Tymczasowej Rady Stanu jako dyrektor departamentu wojskowego. Po wybuchu rewolucji rosyjskiej doszedł do przekonania, że głównym wrogiem stali się odtąd Niemcy i przeciw nim skierował działalność P. O. W. Gdy na porządek dzienny weszła sprawa przysięgi legionistów na braterstwo broni z Niemcami, Piłsudski sprzeciwił się jej. 20 lipca 1917 został przez władze niemieckie uwięziony i osadzony w Magdeburgu. Po katastrofie państw centralnych wypuszczony na wolność, powrócił do Warszawy i przejął z rąk Rady Regencyjnej władzę wojskową, następnie zaś (14 listopada 1918) cywilną. Zwołany przezeń Sejm Ustawodawczy uchwałą z 20 lutego 1919 poruczył mu sprawowanie obowiązków Naczelnika Państwa do chwili uchwalenia konstytucji. Jako Naczelny Wódz wojsk polskich przeprowadził Piłsudski zwycięską wojnę z Sowietami, w trakcie której starał się urzeczywistnić ideę federacji Polski z Litwą i Ukrainą. W marcu 1920 armia ofiarowała mu buławę Pierwszego Marszałka Polski. W 1923 wycofał się z życia politycznego, oddając się pracy literackiej i opozycyjnej propagandzie politycznej. W maju 1926 niezadowolony z istniejących w państwie stosunków stanął na czele oddanych mu pułków i wkroczył do Warszawy, zmuszając po trzydniowej walce do ustąpienia Prezydenta Rzeczpospolitej i gabinet Witosa. Od tej chwili sprawuje Piłsudski faktyczną dyktaturę. Od maja 1926 do maja 1935 wywierał decydujący wpływ na wszystkie ważniejsze zagadnienia polityczne w Polsce, piastując bez przerwy urzędy Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, oraz Ministra Spraw Wojskowych. Ograniczył uprawnienia sejmu na rzecz władzy ustawodawczej, w polityce zagranicznej realizował koncepcję równowagi między ZSRR a Niemcami. Nieuleczalna choroba, rak wątroby stwierdzony na wiosnę 1935, zmogła 12 maja 1935 wycieńczony pracą organizm. Pogrzeb Piłsudskiego stał się żałobną manifestacją całego społeczeństwa. Ciało Jego złożono na Wawelu (18 maja 1935) zrazu w krypcie św. Leonarda, potem w specjalnie na ten cel przygotowanej krypcie pod wieżą "Srebrnych dzwonów", serce zaś na cmentarzu wileńskim "na Rossie", obok ciała Jego matki.